چهارمنار هند
چهارمنار هند ، در سال ۱۵۹۱ ساخته شده، یک بنای تاریخی و مسجد واقع در حیدر آباد، تلنگانا، هند است. این منطقه نشان اختصاصی جهانی حیدرآباد شده است، در میان شناخته شده ترین سازه های هند قرار گرفته است. چهارمنار هند در قسمت شرقی رودخانه ی موسی واقع شده است. بازار لاد در سمت غرب قرار داشته و در جنوب غربی، مسجد مزین به گرانیت مکه قرار گرفته است. چهارمنار هند در فهرست رسمی آثار تاریخی تهیه شده توسط سازمان باستان شناسی هند یک گنجینه ی باستان شناسی و معماری محسوب می شود.
نام انگلیسی این بنا یک ترجمه و ترکیب از کلمات اردوی چار و منار، که به چهار ستون ترجمه شده است، برجهای بیان گر نام یک ملت یا کشور مناره های مزین الصاق شده و محافظت شده توسط چهار طاق بزرگ هستند.
بعضی از اسطوره های معروف که مطابق با ظاهر معماری آثار تاریخی ثبت شده اند، در زیر آمده اند:
سازمان باستان شناسی هند، سررست فعلی این سازه، در رکوردهای خود آورده است، «تئوریهای مختلفی در مورد هدف از ساخت چهار منار وجود دارند، هرچند، به طور گسترده ای پذیرفته شده است که چارمنار در مرکز شهر، به مناسبت گرامیداشت روز ریشه کن شدن بیماری طاعون ساخته شد»، بیماری کشنده ای که در آن زمان شیوع یافته بود. محمد قلی قطب شاه برای نابودی بیماری طاعون که شهرش را نابود کرده بود، دعا می کرد و قول داد که مسجدی را در محل عبادتش بسازد.
بر طبق بیانات ژان د تونوت، یک جهانگرد فرانسوی قرن ۱۷ که روایت هایش با متون فارسی در دسترس تکمیل می شد، چارمنار در سال ۱۵۹۱ میلادی به مناسبت شروع دومین سال هزاره اسلامی (۱۰۰۰ قمری) ساخته شد. این رویداد در قسمت های دور و نزدیک در جهان اسلام برگزار شد، در نتیجه، قطب شاه شهر حیدر آباد را به مناسبت برگزاری جشن رویداد و بزرگداشت آن با شناخت این بنا کشف و تاسیس نمود.
مورخ مسعود حسین خان می گوید که ساخت چارمنار در سال ۱۵۹۲ تکمیل شد و این که این شهر حیدر آباد بود که در واقع در سال ۱۵۹۱ تاسیس شد. طبق کتاب «روزهای دوست داشته شدن»، قطب شاه چارمنار را در سال ۱۵۸۹، در محلی ساخت که اولین بار ملکه آینده خود، باگماتی را دید، و بعد از گرویدنش به اسلام، قطب شاه نام شهر را حیدر آباد گذاشت. اگرچه این داستان را مورخان و محققان رد کردند، فرهنگ عامه مورد پسندی در میان مردم محلی شد.
قطب شاه همچنین از اولین شاعران داخانی اردو بود، در هنگامی که بنیان چهارمنار هند را بنا می نهاد، عباداتش را در ابیات زبان دکنی بیان می کرد، که به قرار زیر ثبت شده اند:
شهرم را با مردمی آکنده کن، همانگونه که رودخانه را با ماهی رنگی کردی، خدای من
